native dish

ส่วนใหญ่คนที่รู้จักเรามักจะสืบรู้เสมอว่าเราเป็นคนเหนือโดยกำเนิด ซึ่งในที่นี้หมายถึง เกิดและถูกเลี้ยงดูที่ภาคเหนือของประเทศ

 

รูปพรรณสรรฐานอาจจะไม่ให้

 

จากการสำรวจด้วยตัวเองแล้ว สังเกตพบว่า เรื่องที่เด่นดังของภาคเหนือคืออาหารการกิน เนื่องจากตอนเรียนลาดกระบัง กลับบ้านทีมีแต่คนถามถึงของฝาก และเรียนมาตั้งนาน ไม่เคยเจอ

 

"นายๆ กลับบ้านไปเอาสะตอมาฝากด้วยนะ ไม่เอาระเบิดมือถือนะ"

 

แสดงว่าภาคอื่นคงจะไปเด่นดังเรื่องอื่นไป

 

คิดได้ดังนั้น เมื่อคราวที่มีโอกาสกลับไปบ้านเมื่อไม่นานนี้ เลยขนของที่กินได้จากบ้านมาเป็นหลัก ส่วนใหญ่เป็นน้ำพริก เนื่องจากแม่ค้าวนตลาดแนะนำมาว่าใครไปเมืองนอกเค้าก็ขนไปทั้งนั้น

 

ไม่ทันได้ถามว่าป้าเค้ามีคนรู้จักอยู่ต่างประเทศกี่คน ก็เหมาของเค้ามา จนแกแอบยิ้มในใจ

 

ห่อหุ้มเส็ดสับ จัดเก็บแน่นหนา แบกข้ามน้ำข้ามทะเลมา

 

ลืมถามว่าใช้ยังงัย

 

เบอป้าแกก็ไม่ได้ขอไว้ หาในกูเกิลดูป้าแกก็ไม่มีเวป

 

ลองมั่วเอง เอาไปผัดมั่งต้มมั่ง แถๆไปตามมีตามเกิด

 

และแล้ววันนี้ ก็ใกล้เคียงความจิง เกือบมั่วถูก ได้น้ำพริกอ่องรสชาติคุ้นลิ้น

 

ถึงไม่ค่อยเหมือนแต่ถือว่าเข้าขั้น คงเป็นจานประจำต่อจากผัดกระเพาที่กินมาตลอดเทอมก่อน

 

มาเรียนสามเทอมทำเป็นสามอย่าง จบไปไม่ต้องกลัวตกงาน

leakage to damage

กลับมาได้ซักพัก มาถึงก็เจอของแรงเลย ขอเวลาปรับตัว เวลาก็ต่าง อากาศนี่คนละเรื่องเลย งงๆ มึนๆ นอนก็ไม่หลับ ออกจากบ้านก็หนาวอีก

 

เทอมนี้เรียนน้อย มีการวางหลักสูตรให้ทำโปรเจค ไอ้เราเงอะๆงะๆ ไปได้ทำรถไฟฟ้า ไม่ใช่  bts แต่เป็นรถที่ไม่ใช้น้ำมัน เสียบปลั๊กเอา

 

ขั้นแรกของการทำงานก็ต้องประชุม ไม่รู้มันจะประชุมอะไรกันนักหนา นับๆเวลาน่าจะประชุมมากกว่าลงมือทำอีก ไม่เป็นไร ทำตามๆเค้าไป ฝรั่งมันคงทำกันงี้

 

วันนี้ก็ไปประชุมอีก วางแผนซักผ้าก่อน ซักรองเท้าด้วย ตั้งอกตั้งใจ ตั้งจิตอธิษฐานมานานแล้ว แต่อะไรๆไม่ดีขึ้น ต้องลงมือทำโดยการโยนเข้าเครื่อง

 

หลายคนอาจจะอุทาน "ซะอย่างงั้น" หรือ "ทำไปได้" เก็บปากเธอเอาไว้ ที่นี่เครื่องซักผ้าเค้าดี เหมาะแก่การใช้งานโดยคนขี้เกียจ ซักได้ทุกสิ่งที่เลือกสรร

 

ว่าแล้วก็จัดแจง ซัก อบ รีด กะว่าประชุมเส็ด กลับมาผ้าแห้ง ชีวิตลงตัว เสพสมบ่มิสม ถึงเวลา มาตามนัด แต่งตัวออกจากบ้าน

 

ไม่มีรองเท้า

 

เอาแล้วไง จะลากแตะก็ไม่สุภาพ หิมะหนาหลายนิ้ว จะไม่ไปตามนัด ก็หาข้ออ้างลำบาก

 

จนแล้วจนรอด ไปค้นตู้เจอของเก่าอยู่ ไม่ได้ใส่มาเป็นปีๆ แถๆ ไปก่อน เดินออกจากบ้านไปสามก้าวจะลื่นหัวแตกเอา แต่ก็แถๆ ไปถึงโรงเรียน

 

ประชุมเลิกได้เวลากลับบ้าน แวะซิ้อของนี่นิด นั่นหน่อย เดินไปๆมาๆ อยู่ดีๆรู้สึกแปลกๆ

 

"หัวแม่ตีนกูหายไปไหน"

 

ไม่เป็นไร ปลอบใจตัวเอง แถๆไปเด๋วถึงบ้านค่อยหา ของมันหายกันได้

 

มาถึงบ้าน รับสืบหาก่อน ได้หลักฐานชิ้นสำคัญ ถุงเท้าเปียก

 

รองเท้ารั่ว ฟันธง!!!

 

แต่ยังดี ที่หาหัวแม่เท้าเจอ